Planetoida grupy Apollo (422699) 2000 PD3

     Dzisiaj idę trochę pod prąd. Trochę, bo to jednak też asteroida, a pod prąd, bo nie Florence, na którą większość obecnie patrzy, a (422699) 2000 PD3 :-)
Potencjalnie niebezpieczne asteroidy (PHA) to asteroidy poruszające się po orbitach przecinających orbitę Ziemi lub znajdujących się w jej pobliżu. Do takich asteroid należy (3122) Florence, której orbita nie przecina orbity Ziemi, ale znajduje się dość blisko. Inną asteroidą jest (422699) 2000 PD3 należąca do asteroid grupy Apollo, których orbity przecinają orbitę naszej planety. Średnica 2000 PD3 szacowana jest na 580m - 1,3km. Wieczorem 3 września zbliży się do Ziemi na odległość ok. 16,4 mln km (wczoraj podczas moich obserwacji odległość ta wynosiła ok. 17,7 mln km). Asteroida jest słabo świecącym obiektem, ma zaledwie 15,8 magnitudo i tym samym staje się najsłabszą asteroidą jaką udało mi się do tej pory zarejestrować :-) Nie było to dla mnie tak proste, jak podczas poprzednich rejestracji. Zrobiłem kilkanaście ujęć fragmentu nieba, w którym powinna się znajdować, jednak na żadnym zdjęciu nie potrafiłem jej zlokalizować, choć jak się później okazało była widoczna jako drobna i słaba plamka. Dopiero po obróbce zdjęć w IRIS i analizie w programie Astrometrica udało mi się ją zauważyć. Prędkość asteroidy wyznaczona z zebranych danych wyniosła 10,22 sekundy kątowe na minutę (MPC podaje 10,32"/min).
2000 PD3 została odkryta 1 sierpnia 2000 roku przez program LINEAR w Socorro. Okrąża Słońce w 2 lata i 301 dni.

Film nie jest najlepszej jakości, ale można zauważyć jak się przemieszczała, więc wstawiam :-)

 

Planetoida (422699) 2000 PD3

Planetoida (422699) 2000 PD3 - pomiar astrometryczny.

Planetoida (422699) 2000 PD3 - diagram orbity.

Planetoida (422699) 2000 PD3 - zarejestrowany ruch.

Planetoida z grupy Apollo (6053) 1993 BW3

     30 sierpnia około godziny 2:00 w nocy na odległość ok. 36,7 mln km zbliżyła się do Ziemi duża planetoida (6053) 1993 BW3 o średnicy ok. 3,7 km. Udało mi się ją zarejestrować na niecałe cztery godziny przed największym zbliżeniem 29 sierpnia między godziną 22:14 i 22:50. Obiekt znajdował się na granicy gwiazdozbiorów Andromedy i Kasjopei lśniąc blaskiem 13,8 mag. Według przeprowadzonych pomiarów poruszał się z prędkością 5,64 sekund łuku na minutę. Asteroida odkryta została 30 stycznia 1993 roku przez Roberta McNaught'a w Obserwatorium Siding Spring. W ciągu 2,5 godziny wykonuje pełen obrót wokół własnej osi, natomiast naszą dzienną gwiazdę obiega w niecałe 3 lata i 2 miesiące. Jest zatem nieco mniejsza i obraca się tylko troszkę wolniej od planetoidy Florence, która na początku września zbliży się do Ziemi. Orbita asteroidy 1993 BW3 przecina orbitę Marsa, ale nie przecina orbity Ziemi, powinna jednak być zaliczana do grupy planetoid Apollo ze względu na odległość peryhelium mniejszą od 1,017 jednostki astronomicznej.

(6053) 1993 BW3 - pomiary w programie Astrometrica

1993 BW3 - diagram orbity

1993 BW3 - animacja ruchu w programie Astrometrica

Planetoida (25) Phocaea tuż po opozycji

     (25) Phocaea - planetoida z pasa głównego planetoid, która okrąża Słońce w ciągu 3 lat i 262 dni. Odkryta 164 lata temu, dokładnie 6 kwietnia 1853 roku w Marsylii przez francuskiego astronoma Jeana Chacornaca (odkrywcę 6 planetoid z pasa głównego). Średnica planetoidy wynosi ok. 75 km, a okres obrotu 9 godzin 56 minut i 42 sekundy. 10 sierpnia Phocaea znalazła się w opozycji, a moje obserwacje odbyły się 4 doby później. Z odległości ok. 139 mln km wykonałem kilka ujęć tego obiektu, a rezultat zamieszczam poniżej :-) 

Planetoida (25) Phocaea na tle gwiazd.

Raport fotometryczny z programu Astrometrica podaje jasność między 9,303 a 10,069 magnitudo. Wyznaczone współrzędne rektascensji i deklinacji z poszczególnych ujęć, wykorzystałem do obliczenia prędkości kątowej planetoidy, która wyniosła 0,546 sekundy kątowej na minutę (patrz ruch planetoidy niżej).

Analiza planetoidy w programie Astrometrica.

Jaka jest dokładność moich wyników? Dane z Minor Planet Center oraz JPL Solar System Dynamics mówią, że jasność planetoidy w tym czasie wynosiła 10,04 mag, natomiast prędkość kątowa 0,55 sekund kątowych na minutę. O ile pomiar prędkości jest zadowalający, to fotometria nie zachwyca.

Diagram orbity planetoidy (25) Phocaea.

Ruch planetoidy (25) Phocaea zarejestrowany 15 sierpnia między godziną 00:23 a 02:14. Wyznaczone programem Astrometrica współrzędne rektascensji i deklinacji z poszczególnych ujęć, wykorzystałem do obliczenia prędkości kątowej planetoidy, która wyniosła 0,546 sekundy kątowej na minutę. Można powiedzieć, że w ciągu godziny przemieściła się o tyle, ile wynosi średnica tarczy Jowisza podczas jego największego oddalenia od Ziemi (czyli tutaj 32,76 sekund kątowych na godzinę). Dokładnie taki ruch widzimy na tym powiększonym przez teleskop obrazku :-)
5 wybranych klatek wykonanych za pomocą Sky Watcher 200/1000, Nikon D5300 na montażu HEQ5. Każda klatka naświetlana 30 sekund z ustawionym ISO-400.

Ruch planetoidy (25) Phocaea złożony z pięciu klatek.

Bawię się tym wszystkim wiedząc, że w wielu kwestiach na pewno się mylę z powodu swojej niewiedzy, ale i zachwycam tym co daje astronomia. Niewiarygodne, że siedząc tu na Ziemi przed teleskopem, możemy wykonać zdjęcia malutkich obiektów oddalonych o miliony kilometrów, a potem zbadać ich wielkość, prędkość, okres obrotu wokół własnej osi, a nawet za pomocą spektroskopii ich skład chemiczny. I jak tu nie sięgać wzrokiem tak daleko? :-)
Jeszcze jedna uwaga. Jest mały postęp jeśli chodzi o sięganie słabszych obiektów. O ile przed miesiącem pisałem, że na pojedynczych zdjęciach widać jedynie obiekty o jasności 15,5 magnitudo, to tym razem udało się złapać nawet te mające 16,5 mag. :-)

Trzecia kwadra Księżyca

     Księżyc z poprzedniej nocy - tuż przed trzecią kwadrą. W tym czasie znajdował się 368,7 tysięcy km od Ziemi. Od dziś przybierać będzie postać litery C, co można sobie tłumaczyć - Księżyc się Cofa, czyli zbliża do nowiu. W odwrotnej sytuacji, kiedy Księżyc przyjmuje kształt litery D, możemy mówić, że się Dopełnia, czyli zbliża do pełni :-)

 

Trzecia kwadra Księżyca.

Podczas najbliższego nowiu 21 sierpnia dojdzie do całkowitego zaćmienia Słońca. Niestety w naszym kraju nie będzie widoczne nawet częściowe. Główny pas całkowitego zaćmienia przechodzić będzie przez Stany Zjednoczone: https://noizz.pl/nauka-i-technologia/calkowite-zacmienie-slonca-2017-czy-bedzie-tez-widoczne-w-polsce/lx1pc03
O najbliższych zaćmieniach Słońca widocznych z terenu Polski można dowiedzieć się tu: http://cybermoon.pl/zacmienia/z_s_pl.html

Częściowe zaćmienie Księżyca

     Wczorajsze częściowe zaćmienie Księżyca. Niestety zdjęcie z głębokiego zaćmienia mam tylko jedno, zrobione na szybko z aparatu na ogniskowej 55mm (wciąż poza teleskopem, brak obiektywu o dłuższej ogniskowej) i jest to już końcowa jego faza. Widać na nim lekko nadgryziony Księżyc.

Częściowe zaćmienie Księżyca

 Teleskop musiał poczekać, bo drzewa całkowicie zasłaniały zjawisko, a kiedy nasz naturalny satelita wyłonił się zza koron drzew, pozostała mi już tylko rejestracja schodzącego półcienia :-)

Powoli schodzący półcień z tarczy Księżyca

Powoli schodzący półcień - animacja złożona z 3 zdjęć.

Kolejne tym razem całkowite zaćmienie Księżyca, jeśli pogoda dopisze, będziemy mogli podziwiać za rok - 27 lipca. Ciemno czerwony przez zaćmienie Księżyc, będzie wtedy widoczny w parze z czerwoną planetą Marsem, który akurat w tym samym dniu znajdzie się w opozycji (będzie najbliżej Ziemi). Zamiawiamy pogodę ;-)

Planetoida (704) Interamnia

     W nocy z 28 na 29 lipca zabrałem się za rejestrację dwóch planetoid. Po raz kolejny 190166 (2005 UP156) oraz (704) Interamnia. Wybór tej drugiej podyktowany był tym, że jest dość duża i jasna, więc było mi łatwiej nad nią pracować.
Po raz pierwszy do obróbki zdjęć uruchomiłem program IRIS, natomiast do opracowania wyników program Astrometrica. Dużo czasu zajęło mi samo zapoznanie się z tymi programami i później praca nad zdjęciami. To co wyszło prezentuję, chociaż i tak wiem, że można zrobić to wszystko lepiej, szybciej, precyzyjniej i bardziej profesjonalnie. Do tego jednak potrzebna większa wiedza i nieco inny sprzęt, ale póki co bawię się tym co mam :-)
Planetoida (704) Interamnia to obiekt z pasa głównego planetoid, który okrąża Słońce w czasie 5 lat 127 dni i 10 godzin. Przed nadaniem nazwy planetoida nosiła oznaczenie tymczasowe (704) 1910 KU, a nazwa pochodzi od łacińskiej nazwy miejscowości urodzenia jej odkrywcy Vincenzo Cerullego i jednocześnie miejsca odkrycia. Odkryta została 2 października 1910 roku. Średnica planetoidy to aż 316,62 km, a okres obrotu wokół osi wynosi 8 godzin 43 minuty i 37 sekund. Obecnie znajduje się około 300 mln km od Ziemi i ma jasność wizualną 10,56 mag, a w najbliższym nam punkcie znajdzie się 1 października i będzie wtedy jeszcze jaśniejsza (9,97 mag). Peryhelium, czyli punkt w którym znajdzie się najbliżej Słońca osiągnie 28 października.
Można ją namierzyć w gwiazdozbiorze Pegaza, gdzie przebywać będzie do stycznia 2018 roku.

Położenie i jasność planetoidy Interamnia.

Orbita planetoidy (704) Interamnia

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Zmierzona przeze mnie jasność planetoidy w dniu 29 lipca 2017 to 10,8 mag. (704) Interamnia porusza się na niebie wolno. W ciągu 20 minut przemieściła się zaledwie o niecałą swoją średnicę co wyraźnie widać na filmie złożonym z pięciu klatek, które wykonałem 29 lipca między godziną 1:20 a 1:40.

Animacja przemieszczania się planetoidy (704) Interamnia.

Coraz bardziej podoba mi się podpatrywanie tych obiektów. Jest ich dużo, a każda z nich ma inne właściwości fizyczne. Jedne są duże, inne małe - są szybkie i wolne - niektóre mogą zagrażać Ziemi, inne natomiast są w bezpiecznej odległości. Istnieją też takie, które podczas zbliżania się do Słońca zaczynają wykazywać aktywność kometarną. Od właściwości fizycznych i odległości od nas zależy ich jasność wizualna. Bardzo dużo dzieje się w świecie planetoid i komet, a to że całkiem niedużym teleskopem możemy choćby tylko pokazać ich ruch (choć nie tylko) sprawia, że zajmowanie się nimi staje się tak pasjonujące :-)