21 czerwca 2017

Mizar i Alkor - układ sześciokrotny

     Znajdujący się w gwiazdozbiorze Wielkiej Niedźwiedzicy Wielki Wóz, to najbardziej znany asteryzm nocnego nieba. Ostatnio wybrałem sobie za cel środkową gwiazdę dyszla Wielkiego Wozu - Mizara. Polecam spojrzeć na nią nieuzbrojonym okiem i wypatrzeć tuż obok nieco mniejszą gwiazdę Alkora. Mizar (oddalony od nas o 78 lat świetlnych) i Alkor (oddalony o 81 lat świetlnych) uchodziły przez długi czas za gwiazdę wizualnie podwójną. Później okazało się, że są one ze sobą związane również grawitacyjnie. Obie gwiazdy na nocnym firmamencie dzieli odległość 11,8 minut łuku i mając w miarę dobry wzrok, możemy wypatrzeć je nie używając żadnego sprzętu. 

Mizar i Alkor - środkowe gwiazdy dyszla Wielkiego Wozu
Rejestracja tej pary samym już teleskopem o średnicy zwierciadła 200mm pokazuje, że między nimi znajdują się jeszcze inne gwiazdy znacznie słabsze, ale nie związane już grawitacyjnie. Jedną z nich jest gwiazda Sidus Ludoviciana (nazwana na cześć króla Niemiec Ludwika V) o jasności 7,55 mag, pomyłkowo uznana w 1722 roku przez niemieckiego matematyka Johanna Liebknechta za planetę. Uczony uznał, że zaobserwował jej przemieszczenie względem gwiazd Alkora i Mizara stąd taka diagnoza. Liebknecht nie był świadomy, że gwiazda ta obserwowana była już w 1616 roku przez Benedetto Castelliego i nie mogła być planetą :-)

Mizar i Alkor a po środku nieco z lewej gwiazda Sidus Ludoviciana
  Spoglądając przez teleskop na Mizara zauważymy, że i on jest gwiazdą podwójną. Kombinacja dwóch soczewek Barlowa x2 dała mi ogniskową 4m i mogłem rozdzielić obie gwiazdy Mizara, które dzieli odległość zaledwie 14 sekund kątowych. 

Mizar A i Mizar B w zbliżeniu
 Jaśniejszy Mizar A (2,27 mag) i nieco bledszy Mizar B (3,95 mag) krążą wokół wspólnego środka masy, a pełen obieg zajmuje im około 5000 lat. W rzeczywistości system Mizara składa się z czterech gwiazd, a ściślej mówiąc dwóch par gwiazd podwójnych. Mizar A1 i Mizar A2 oraz Mizar B1 i Mizar B2 są tak ciasnymi układami, że nie jesteśmy w stanie ich składników rozdzielić wizualnie nawet dość dużymi teleskopami. Dopiero badania spektroskopowe wykazały, że separacja składników Mizara A wynosi zaledwie ok. 0,008 sekund łuku i obiegają się wzajemnie w ciągu 20,5 dnia, natomiast separacja gwiazd Mizara B jest jeszcze mniejsza, a okres orbitalny tej pary to ok. pół roku. 

Mizar A i Mizar B
 W 2009 roku okazało się, że również Alkor jest gwiazdą podwójną, co w sumie tworzy powiązany ze sobą grawitacyjnie układ sześciokrotny gwiazd. Towarzysz Alkora jest ciemnym i chłodnym karłem, a odkryty został dość przypadkowo. Astronomowie z Uniwersytetu w Rochester starali się wypróbować nową metodę polowania na planety, a zamiast tego znaleźli gwiazdę krążącą wokół Alkora (https://www.sciencedaily.com/releas…/2009/…/091210092005.htm). 

Alkor A i Alkor B
Na grafice poniżej przedstawiony został model układu sześciokrotnego jaki byłby widoczny gdybyśmy mogli je rozdzielić :-)

Układ sześciokrotny.

3 czerwca 2017

Cień Ziemi i Pas Wenus

     Wczoraj wieczorem nad wschodnim horyzontem doskonale zarysował mi się za oknem cień Ziemi wraz z tak zwanym Pasem Wenus. To najciemniejsze (ciemnoniebieskie) pasmo na niebie to właśnie cień jaki planeta Ziemia rzuca na atmosferę tuż po zachodzie (lub tuż przed wschodem) Słońca. Zawsze widoczny jest (a jakże :-) ) po przeciwnej stronie nieba niż Słońce. Pas Wenus natomiast to różowe pasmo ponad ciemnoniebieskim pasem cienia Ziemi. Podczas zmierzchu wraz z obniżaniem się Słońca coraz głębiej pod horyzont, cień Ziemi podnosi się wyżej i jednocześnie coraz mniej dostrzegalny staje się Pas Wenus, aż w końcu oba pasma zlewają się w ciemność nocnego nieba.
Zjawisko Pasa Wenus wywoływane jest przez poczerwieniałe światło zachodzącego Słońca rozpraszane wstecznie przez atmosferę Ziemi. Nieco więcej o nim można przeczytać tutaj: https://pl.wikipedia.org/wiki/Pas_Wenus
Exif: 1/40 sek., f/4, ISO-200, Nikkor 18-55mm@27mm

Cień Ziemi i Pas Wenus

1 czerwca 2017

Planetoida z grupy Apollo (6063) Jason

     Planetoida (6063) Jason 1984KB to planetoida z Grupy Apolla okrążająca Słońce w ciągu 3,3 lat, a odkryta została 33 lata temu przez Carolyn i Eugene Shoemaker. Jej średnica mieści się w granicach 1,2 - 3,9 km i 27 maja minęła Ziemię w bezpiecznej odległości blisko 12 mln km (38,34 odległości Ziemia - Księżyc). Moja rejestracja miała miejsce 29 maja tuż przed północą, ale również dzisiaj jest ona równie jasna i można ją próbować namierzyć. Dziś znajduje się w gwiazdozbiorze Wolarza ok. 7° na zachód od gwiazdy Printseps i ok. 15 minut kątowych na północ od galaktyki NGC 5727 (13,6 mag). Poniżej jej trajektoria: 

Przejście asteroidy (6063) Jason 1984 KB
Planetoidy z Grupy Apolla to obiekty bliskie Ziemi krążące po orbitach przecinających orbity nie tylko Ziemi, ale też Marsa, Wenus a czasem nawet Merkurego.
Animacja składa się z 12 klatek. Pierwsze dwie naświetlane były 60 sekund ISO-800, a pozostałe 30 sekund przy ISO-1600. Przedział czasu od godziny 23:12 do 23:47.

Asteroida (6063) Jason 1984 KB - zarejestrowany ruch.