Planetoida pasa głównego (951) Gaspra

     (951) Gaspra to jedna z mniejszych planetoid pasa głównego, mająca średnicę 19 x 12 x 11 km. Wieczorem 6 listopada udało się ją uchwycić w gwiazdozbiorze Ryb, gdzie świeciła blaskiem ok. 13,6 mag. Poniższa animacja to złożenie 5 zdjęć wykonanych w odstępie 10 minut. Ta 50-minutowa obserwacja pozwoliła na wykazanie przemieszczenia się planetoidy o ok. 10,6 sekund łuku (arcsec).

Gaspra została odkryta 30 lipca 1916 roku przez rosyjskiego astronoma Grigorija Nikołajewicza Nieujmina. Jest pierwszą zbadaną z bliska planetoidą. 29 października 1991 roku sonda Galileo lecąca w kierunku Jowisza, przemknęła w odległości ok. 1600 km od Gaspry. Dzięki temu poznaliśmy około 80% powierzchni tej planetoidy. Obok zamieszczam mozaikę składającą się z dwóch zdjęć wykonanych przez sondę Galileo z odległości ok. 5300 km od planetoidy. Można na niej zobaczyć ponad 600 kraterów o średnicy większej niż 100 metrów. Jeden z kraterów znajdujących się na powierzchni otrzymał nazwę "Krynica" od polskiej miejscowości uzdrowiskowej Krynica-Zdrój :-)

Ruch planetoidy pasa głównego (951) Gaspra.

Planetoida pasa głównego (951) Gaspra sfotografowana przez sondę Galileo 29 października 1991 roku.

https://nssdc.gsfc.nasa.gov/imgcat/html/object_page/gal_p40449.html
http://photojournal.jpl.nasa.gov/catalog/PIA00119

Planetoida pasa głównego (30) Urania

     Planetoida z pasa głównego nosząca imię muzy astronomii z mitologii greckiej (30) Urania. Jej imieniem nazwano również jedno z najstarszych polskich czasopism, dwumiesięcznik poświęcony upowszechnianiu astronomii ukazujący się od 1922 roku - "Urania - Postępy Astronomii".
Planetoida (30) Urania została odkryta 22 lipca 1854 roku przez brytyjskiego astronoma Johna Russella Hinda. Ma średnicę ok. 100 km i okrąża Słońce w ciągu 3 lat i prawie 8 miesięcy. 19 września znalazła się w opozycji do Słońca, a jej jasność sięgnęła 9,6 mag. 13 października podczas ponad półgodzinnej obserwacji udało się zarejestrować jej ruch na tle gwiazd w konstelacji Ryb. W tym czasie przemieściła się o ok. 14 sekund łuku, co widać na poniższej animacji składającej się z 13 klatek zarejestrowanych między godziną 21:40 a 22:14.

Planetoida pasa głównego (30) Urania

Planetoida pasa głównego (30) Urania - ruch na tle gwiazd konstelacji Ryb

Planetoida pasa głównego (30) Urania - diagram orbity.

Zakrycie gwiazdy 30 Cap przez Księżyc podczas koniunkcji z Marsem

     Wczoraj podczas koniunkcji Księżyca z Marsem wystawiłem statyw wraz z aparatem, aby uwiecznić ich spotkanie. Mając do dyspozycji tylko dwa obiektywy, jeden kitowiec 18-55mm i drugi 70-300mm, robiłem zdjęcia szerokich kadrów i zbliżeń, co było widać w poprzednim wpisie. Przy dłuższych naświetlaniach zauważyłem, że obok Księżyca, po jego nieoświetlonej stronie, znajduje się gwiazda. Z biegiem czasu owa gwiazda była coraz bliżej Srebrnego Globu. Postanowiłem zaczekać, aż Księżyc ją zakryje, robiąc w niewielkich odstępach czasu zdjęcie. W ten sposób powstał film ukazujący zakrycie gwiazdy przez naszego naturalnego satelitę. Zakryta została gwiazda 30 Cap z konstelacji Koziorożca o jasności 5,4 mag.

Film przedstawiający zakrycie gwiazdy 30 Cap przez Księżyc podczas koniunkcji z Marsem.

Zakrycie gwiazdy 30 Cap przez Księżyc

Koniunkcja Księżyca z Marsem

    Dzisiaj na wieczornym niebie spotkał się Księżyc z Marsem :-)

Koniunkcja Księżyca z Marsem nad miastem.

Koniunkcja Księżyca z Marsem w zbliżeniu przy dłuższym naświetlaniu.

Koniunkcja Księżyca z Marsem przy krótkim naświetlaniu.

Planeta karłowata (136199) Eris

     (136199) Eris, najdalszy znany nam obiekt trans-neptunowy znalazł się dzisiaj w opozycji do Słońca. W kwietniu nakreśliłem sobie plan zarejestrowania wszystkich pięciu planet karłowatych Układu Słonecznego w jednym roku. Wówczas miałem już trzy: Ceres, Makemake i Haumeę. Z uchwyceniem pozostałych, nie jest tak łatwo i różowo jak myślałem, przede wszystkim ze względu na brak czasu i możliwości logistycznych.

Od tamtej pory udało się co prawda uchwycić Plutona, jednak jakość nie zadowoliła mnie i czekałem na lepszy czas. Z oczekiwaniem przesadziłem i lepszego czasu w tym roku już nie będzie, dlatego też w niedługim czasie zamieszczę to co zrobiłem w sierpniu.

Z Eris wszystko wygląda obiecująco. Najdalszy znany nam obiekt trans-neptunowy znajduje się ponad 95 jednostek astronomicznych od nas, tj ponad 14,2 mld km, a odbite od niego światło słoneczne zostało z sukcesem zarejestrowane przez matrycę malutkiej kamery ASI 290MM, którą trzymam w ręce :-) Stało się to w sobotę 13 października. Nie miałem jednak możliwości zarejestrowania jej po raz drugi, aby ukazać ruch. Czekam do następnego nowiu w listopadzie i mam nadzieję, że zarówno pogoda jak i inne zajęcia nie przeszkodzą. A poniżej obraz z soboty - słaba Eris na tle gwiazd konstelacji Wieloryba :-) Dla lepszego uwidocznienia dodałem obraz w negatywie.

30 x 30 sek. naświetlania - w sumie 15 minut

gain 290

FOV 12'x10'

Planeta karłowata (136199) Eris

Planeta karłowata (136199) Eris - negatyw

Kometa 64P/Swift-Gehrels

     64P/Swift-Gehrels to kometa krótkookresowa z rodziny Jowisza obiegająca Słońce raz na 9,35 roku. Kolejna z komet, która w tym roku podchodzi do Słońca najbliżej od momentu odkrycia. 27 października wieczorem znajdzie się najbliżej Ziemi (66,5 mln km), a 3 listopada maksymalnie zbliży się do naszej dziennej gwiazdy (208,4 mln km). Niepowtarzalna to okazja by uchwycić ją tak blisko, bo do końca wieku bliżej już nie będzie :-) Do końca października i niemal cały listopad przemierzać będzie gwiazdozbiór Andromedy. W tej chwili przesuwa się na niebie w kierunku największej widocznej galaktyki M31, którą minie ok. 4,5° pod koniec tego miesiąca.
Poniżej moje uwiecznienie tejże komety z 13 października. Jasność ok. 11 magnitudo. Blisko 11 minut wystarczyło aby zarejestrować ruch komety na tle gwiazd, co widać po lekko wydłużonych gwiazdach :-)

Kometa 64P/Swift-Gehrels

Księżyc między Marsem a Saturnem

     Co prawda trochę przeszkadzają cirrusy, ale dziś za oknem można zobaczyć taki widok. Księżyc między Marsem a Saturnem :-)

Księżyc, Mars i Saturn

Neptun i Tryton

     Neptun i jego największy księżyc Tryton. Średnica Trytona ok. 2700 km. Pierwsze ze zdjęć to własne wykonanie. Tak Neptun i Tryton 15 sierpnia widziane były przez 8-calowy teleskop z Ziemi. Drugie zdjęcie zostało wykonane przez sondę Voyager 2 z odległości 4,86 mln km od Neptuna. Trzecie zdjęcie to już sam Tryton sfotografowany w 1989 roku przez Voyagera 2.
Opozycja Neptuna już 7 września jest więc widoczny przez całą noc, aktualnie w gwiazdozbiorze Wodnika. To dobra okazja aby uchwycić przy nim Trytona :-)

Neptun i Tryton.

Neptun i Tryton. Zdjęcie wykonane przez Voyagera 2. NASA.

Tryton sfotografowany przez Voyagera 2.

Planetoida z grupy Amora (13553) Masaakikoyama

     15 sierpnia uchwyciłem jeszcze planetoidę bliską Ziemi z grupy Amora (13553) Masaakikoyama. Odkryta została 2 maja 1992 roku przez japońskiego astronoma Tsutomu Seki elde Geisei i nosiła oznaczenie 1992 JE. Nazwa upamiętnia japońskiego zawodnika baseballu Massaki Koyamę. Przed ponad trzema tygodniami, 27 lipca zbliżyła się do Ziemi na odległość 29,9 mln km i było to jej najbliższe podejście od co najmniej 100 lat. Następne tak bliskie spotkanie z naszą planetą zajdzie dopiero 2 sierpnia 2099 roku. Masaakikoyama to dość duża planetoida - jej średnica mieści się między 1,3 a 3,5 km. Na przedstawionym poniżej diagramie przedstawiającym orbitę planetoidy możemy zauważyć, że przecina ona orbitę Marsa, w najdalszym punkcie sięga centrum pasa planetoid, a w najbliższym nie dochodzi do orbity Ziemi. Z tego względu dużo bliżej podchodzi do czerwonej planety, na przykład w 1924 roku minęła Marsa w odległości 9,6 mln km.
     Według pomiarów uzyskałem ruch pozorny na poziomie 1,43 arcmin/h (minut kątowych na godzinę), co daje przejście tarczy Księżyca w ciągu niecałej doby. Planetoida wciąż utrzymuje jasność poniżej 15 mag u mnie przed tygodniem wyszło 14,8 mag. Obecnie można ją znaleźć w gwiazdozbiorze Pegaza niemal równo między gwiazdami Markab i Enif.

Planetoida z grupy Amora (13553) Masaakikoyama

Planetoida (13553) Masaakikoyama - pomiar astrometryczny.

Planetoida (13553) Masaakikoyama - diagram orbity.

Ruch planetoidy (13553) Masaakikoyama na niebie.

Planetoida z grupy Ateny 2015 QM3

     22 sierpnia w godzinach wieczornych zbliży się do Ziemi planetoida z grupy Ateny 2015 QM3. Będzie to jej drugie podejście od momentu odkrycia w 2015 roku. Tym razem znajdzie się jednak o wiele bliżej. Trzy lata temu 8 sierpnia zbliżyła się na odległość ok. 25 mln km, teraz będzie to 9,4 mln km. Planetoida świeci słabym blaskiem ok. 18 mag i niestety lepiej nie będzie, bo pomimo zbliżania traci już na jasności. Średnicę 2015 QM3 szacuje się na 220 - 490 metrów, a orbitę ma dość ciasną. Zbliża się na niewielkie odległości nie tylko do Ziemi, ale też do Wenus, Merkurego i Słońca. Szczególnie często na bardzo niewielkie odległości podchodzi do pierwszej planety Układu Słonecznego. Peryhelium wypada zaledwie 49,5 mln km od Słońca. Wszystko to powoduje, że jej orbita, pod wpływem sił grawitacyjnych większych obiektów może szybko się zmieniać.

     14 sierpnia na 8 dni przed największym zbliżeniem, pomimo przechodzących chmur, udało mi się złapać tę planetoidę. Była dość wysoko na niebie dzięki czemu atmosfera ziemska nie dawała się mocno we znaki i łatwiej było wychwycić słaby obiekt. Rejestracja nie trwała długo, zaledwie 6 minut, co wystarczyło na uchwycenie planetoidy, ale do obserwacji naukowych się raczej nie nadaje.

 

Planetoida z grupy Ateny 2015 QM3. Newton 200/1000, ASI 290MM - 20 x 15 sek., gain 350.

Planetoida z grupy Ateny 2015 QM3. Pomiar astrometryczny.

Planetoida 2015 QM3. Diagram orbity.

Zarejestrowany ruch planetoidy 2015 QM3.

Ponownie kometa 21P/Giacobini-Zinner

     Kometa 21P/Giacobini-Zinner na zdjęciach wykonanych przez teleskop 8-calowy z ogniskową 1000mm jest już pokaźnych rozmiarów. Mocno widoczne jądro komety z bardzo wyraźną komą wokół i warkoczem wychodzącym poza ramy zdjęcia.

Kometa 21P/Giacobini-Zinner. Łączny czas ekspozycji 3 minuty 20 sekund.

Jasność ok. 8,4 mag pozwala już na obserwacje przez lornetki, a gdzie zaobserwować ją na niebie możemy dowiedzieć się z różnych źródeł, np. ze strony:
https://www.heavens-above.com/comet.aspx?cid=21P&lat=0&lng=0&loc=Unspecified&alt=0&tz=UCT
z mapki wygenerowanej przez program "Nocny obserwator":
http://www.astrojawil.pl/giacobini.png
a dla chcących dowiedzieć się więcej o komecie polecam do obejrzenia film na kanale AstroLife:
https://youtu.be/suHyc0rumZI

Kometa nieokresowa C/2017 M4

     C/2017 M4 (ATLAS) to jeszcze jedna kometa, tym razem nieokresowa, którą udało się zarejestrować. Swoje największe zbliżenie do Ziemi zanotuje dopiero w maju przyszłego roku, a do Słońca (peryhelium) za 156 dni, 18 stycznia 2019. Niestety wtedy jej pozycja na niebie na naszych szerokościach geograficznych nie będzie tak dogodna jak obecnie. Wiosną będzie można ją uchwycić jedynie rankiem nisko nad południowo-wschodnim horyzontem. W tej chwili widzimy ją z odległości ok. 500 mln km i jasnością ok. 15 mag w gwiazdozbiorze Herkulesa. Zdjęcie poniżej to łącznie 8 minut rejestracji. Po gwiazdach widać ile zdążyła się w tym czasie przesunąć :-) Na środku zdjęcia powstał obraz komety z lekko zarysowanym jądrem i komą wokół.

Mapka z położeniem komety na niebie znajduje się na stronie: https://theskylive.com/c2017m4-info

Kometa nieokresowa C/2017 M4

Kometa nieokresowa C/2017 M4 w negatywie.

Kometa okresowa z rodziny Jowisza 37P/Forbes

     Ostatnio duży wysyp zdjęć komety 21P/Giacobini-Zinner i bardzo dobrze, bo to obiekt łatwo teraz dostępny i przy okazji ładnie się prezentujący. Poza nią wyszukałem innych komet i to jedna z nich. 37P/Forbes jest obecnie 3 miesiące po peryhelium, ale 3 dni przed największym zbliżeniem do Ziemi. Ma jasność ok. 14 - 14,5 mag. Nie udało się uchwycić warkocza, ale komę wokół jądra widać dość wyraźnie :-)

37P/Forbes to kometa okresowa z rodziny Jowisza odkryta 1 sierpnia 1929 roku przez Alexandera F. I. Forbesa. Okres obiegu wokół Słońca wynosi 6,37 lat, zatem spotkamy się z nią ponownie w roku 2024. Nie zbliży się wtedy jednak do Ziemi bardziej niż obecnie. Jądro komety ma rozmiar 1,92 km.

Więcej o komecie można przeczytać tutaj:

http://cometography.com/pcomets/037p.html

Kometa obecnie znajduje się w gwiazdozbiorze Ryb, a aktualną mapkę z pozycją na niebie można zobaczyć na stronie: https://www.heavens-above.com/comet.aspx?cid=37P&lat=0&lng=0&loc=Unspecified&alt=0&tz=UCT

Kometa okresowa z rodziny Jowisza 37P/Forbes.

Kometa okresowa 37P/Forbes w negatywie.

Zaćmienie Księżyca wraz z wielką opozycją Marsa

     Czerwony duet na piątkowym wieczornym niebie.
Udało się uwiecznić piątkowe przepiękne zjawisko, pomimo różnych trudności i ogniskowej tylko do 300mm. Było to najdłuższe w tym wieku zaćmienie Księżyca okraszone opozycją Marsa, który dodatkowo znajduje się najbliżej Ziemi od wielu lat. Ta bliskość powoduje, że świecił mocnym blaskiem, podkreślając tym samym urodę zaćmionego Księżyca. Na bezchmurnym niebie, jeśli u kogoś było, widoczne były dwa czerwone obiekty obok siebie. Księżyc upodobnił się do Marsa przyjmując czerwony kolor, a Mars próbował blaskiem dorównać Księżycowi w pełni. Nieziemski widok z ziemskiej powierzchni ;-)

Zaćmienie Księżyca. Obiektyw 270mm, ISO-640, f/5,6, 1,6 sek.

Zaćmienie Księżyca nad miastem. Poniżej Księżyca brak Marsa, ponieważ choć tego tutaj nie widać były w tym miejscu chmury. Obiektyw 70mm, ISO-640, f/4, 1,3 sek.

Schodzący cień Ziemi z Księżyca. Obiektyw 300mm, ISO-1250, f/5,6, 2sek.

Schodzący cień Ziemi z Księżyca. Obiektyw 300mm, ISO-1250, f/5,6, 0,77 sek.

Zaćmiony Księżyc w koniunkcji z Marsem w wielkiej opozycji. Obiektyw 110mm, ISO-1250, f/4, 2sek.

Kometa 21P/Giacobini-Zinner

     Okresowa kometa z rodziny Jowisza 21P/Giacobini-Zinner, która na 47 dni przed peryhelium wciąż znajduje się w gwiazdozbiorze Cefeusza i jaśnieje osiągając aktualnie 9,5 mag. Do 10 września, kiedy to też znajdzie się najbliżej Ziemi (ok. 58,5 mln km), powinna pojaśnieć nawet do 7 mag. Okres obiegu wokół Słońca wynosi ok. 6,5 roku, jednak nie zawsze zbliża się aż na taką odległość do naszej planety. Ostatnio tak blisko była w 1946 roku, a następnym razem będzie dopiero w 2058. Kometa jest też ciałem macierzystym roju meteorów zwanym Drakonidami, który występuje każdego roku w październiku.
Z ciekawostek właśnie 1946 rok był dość spektakularny. Najpierw kometa zbliżając się do Słońca doznała kilku wybuchów co spowodowało, że pojaśniała na niebie do 5 magnitudo, a potem Ziemia przecięła orbitę komety zaledwie 15 dni po jej przejściu i zanotowano wówczas ponad dwa tysiące meteorów w ciągu godziny.

Parametry:
Newton 8", f/5 + ASI 290MM
20x15s, gain 300

Koneta 21P/Giacobini-Zinner.

Dopisek:
Powyższe zdjęcie komety zaprezentowane zostało w filmie "Niebo w sierpniu" na kanale AstroLife.

Jeśli nie chcecie oglądać całego wystarczy skoczyć do 12 minuty i 5 sekundy filmu :-)

Supernowa 2017eaw

     Udało się jeszcze złapać supernową 2017eaw, która przed ponad rokiem wybuchła uzyskując maksimum jasności na poziomie 12,5 mag!
patrz:
https://dosiegnacgwiazd1.blogspot.com/2017/07/supernowa-sn-2017eaw.html i
https://dosiegnacgwiazd1.blogspot.com/2017/05/22-mln-lat-temu-w-dalekiej-galaktyce.html
W nocy z 14 na 15 lipca tak na próbę skierowałem teleskop w stronę galaktyki NGC 6946, przy okazji testując sposób automatycznego składania zdjęć w programie SharpCap. Złożonych zostało 35 zdjęć, z których każde naświetlane było 10 sekund. W sumie tylko 6 minut zbierania światła. Nie liczyłem na to, że uda się jeszcze uchwycić zeszłoroczną supernową. Zaznaczenie na zdjęciu wskazuje właśnie na 2017eaw i to tak na oko, porównując jasność pobliskich gwiazd, supernowa świeci w tej chwili blaskiem ok. 18,5 mag!!!
Będąc zaskoczony możliwością uchwycenia tak słabych obiektów, postanowiłem sprawdzić jaki był zasięg tego zdjęcia porównując je z tym samym fragmentem nieba na stronie wikisky.org. Ku mojemu zdumieniu granica widzialności wypadła na poziomie 19,2 magnitudo!!!

Myślę, że najodleglejszy trans-neptunowiec i zarazem planeta karłowata Eris jest już możliwa to schwytania :-D

Supernowa 2017eaw - jasność ok. 18,5 mag.

Supernowa 2017eaw w negatywie dla lepszej widoczności.

Planetoida z grupy Ateny (162483) 2000 PJ5

     Asteroida bliska Ziemi z grupy Ateny (162483) 2000 PJ5 o prawie kilometrowej średnicy zbliży się 26 lipca na odległość 28,8 mln km. Postanowiłem ją uchwycić testując to... co przyszło do mnie w zeszłym tygodniu :-). Wiedziałem, że obiekt ten świecąc blaskiem ok. 16,7 mag byłby nieosiągalny dla lustrzanki podczas jasnych obecnie nocy. Dla nowego sprzętu podobno nie miało być z tym problemu i... nie było. Asteroida była widoczna niemal od razu na ekranie komputera podłączonego do kamerki ASI 290MM, a ja przesiadając się z lustrzanki, po ponad dwuletniej z nią przygodzie, jestem pod wrażeniem ogromnego skoku jakościowego. Teraz oczy sięgają nieco dalej i dostrzegają nieco więcej :-). W celu uchwycenia tak słabej asteroidy wystarczyło jedynie 6,5 sekundy naświetlania przy dość wysokim chyba? parametrze gain na poziomie 440. Niezbyt dokładne prowadzenie montażu to nie problem, gdy w tak krótkim czasie widać tego typu obiekt.

2000 PJ5 został odkryty 4 sierpnia 2000 roku przez projekt LINEAR, a 10 lipca 2005 roku analizując krzywą światła odkryto jego naturalnego satelitę, co ogłoszone zostało w lutym 2008 roku.

Planetoida z grupy Ateny (162483) 2000 PJ5.

Planetoida z grupy Ateny (162483) 2000 PJ5 - pomiar astrometryczny.

Planetoida z grupy Ateny (162483) 2000 PJ5 - diagram orbity.

Planetoida z grupy Ateny (162483) 2000 PJ5 - zarejestrowany ruch na tle gwiazd.

Planetoida Westa i gromada otwarta M23

     W nocy z 14/15 czerwca można było uchwycić planetoidę Westę przechodzącą zaledwie 30 minut kątowych od gromady otwartej gwiazd M23. Warunków niestety nie miałem najlepszych, ponieważ na niebie były słabe ale widoczne cirrusy, a Westa znajdowała się dość nisko nad horyzontem (zaledwie 14°), co dodatkowo bardzo utrudniało dobre uchwycenie obiektów na zdjęciach.
Animacja powstała ze złożenia pierwszego i ostatniego zdjęcia rejestracji. Pełna rejestracja trwała zaledwie pół godziny, choć byłem przygotowany wcześniej. Niestety, tak niskie położenie obu obiektów spowodowało, że celowałem między gałęziami drzew, które wcześniej i później całkowicie przysłoniły mi ten fragment nieba. Wyraźnie widać to na drugim zdjęciu animacji, gdzie prawa strona kadru, na skutek przysłonięcia przez gałąź wyszła ciemniejsza.
Pomimo takich warunków udało się uwiecznić ruch jasnej Westy obok nieco ciemniejszych gwiazd gromady M23 :-).

Planetoida Westa obok gromady otwartej gwiazd M23.

Planetoida Westa obok gromady otwartej gwiazd M23, z opisem.

Planetoida Westa przechodząca obok gromady otwartej gwiazd M23.

Planetoida pasa głównego (16) Psyche.

     Na przełomie maja i czerwca po raz kolejny skierowałem się w stronę planetoidy (16) Psyche, tym razem po to, aby wykonać pomiar astrometryczny. Uchwyciłem jej niewielkie przesunięcie na niebie w ciągu zaledwie 16 minut obserwacji. Jak zawsze zwykłym teleskopem Newtona o średnicy 8 cali i lustrzanką, na montażu HEQ5 z prowadzeniem, ale bez wspomagania w postaci guidingu.
Z pomiarów wyliczyłem prędkość poruszania się na sferze niebieskiej, która wyniosła ok. 0,42 arcmin/h. Pokonanie pełnej tarczy Księżyca zajęłoby jej zatem blisko 72 godziny :-)
Poniżej znajdziecie dwa filmy - jeden wykonany na zdjęciach naturalnych i drugi z obrazów po przetworzeniu na potrzeby pomiaru astrometrycznego.

Planetoida wciąż przebywa w gwiazdozbiorze Wagi niedaleko Jowisza. Świeci blaskiem 10,3 mag i w tej chwili oddalona jest od nas o 2,3 jednostki astronomiczne. Odkryta została przez włoskiego astronoma Annibale'a de Gasparisa 17 marca 1852 roku w Neapolu. Obieg wokół Słońca zajmuje jej blisko 5 lat.
Obserwacje radarowe pozwoliły określić, że na powierzchni Psyche nie ma śladów wody ani innych minerałów zawierających wodę. Planetoida zdaje się mieć powierzchnię, która w 90% jest metaliczna. Przypuszcza się, że powstała na skutek kolizji z innym większym ciałem we wczesnym okresie istnienia Układu Słonecznego. Wszystko to będzie przedmiotem badań misji, która rozpocznie się w 2022 roku.

Planetoida pasa głównego (16) Psyche.

Planetoida pasa głównego (16) Psyche - pomiar astrometryczny.

Planetoida pasa głównego (16) Psyche - diagram orbity.

Planetoida pasa głównego (16) Psyche - zarejestrowany ruch na tle gwiazd.

Planetoida pasa głównego (16) Psyche - zarejestrowany ruch w zbliżeniu.