Jowisz z bliska

     To moje pierwsze podejście do astrofotografii planetarnej, co doskonale widać ;-) Bez kamerki, dobrej soczewki Barlowa, jakiegokolwiek filtra i doświadczenia w fotografii planet, za obiekt wybrałem sobie Jowisza, bo aktualnie najlepiej sobie na nim poćwiczyć. Wykorzystałem tylko to co mam, a więc teleskop SW 200/1000, aparat Nikon D5300, złączkę projekcyjną i standardową soczewkę Barlowa x2/1,25". Powiększyłem ogniskową teleskopu zatem tylko do 2000mm. To niewiele, dlatego nie liczyłem na otrzymanie dużej tarczy Jowisza z licznymi szczegółami. Myślałem raczej, że tarcza planety będzie dość mocno rozmyta. Jak się okazało nie było tak źle. Rozstawiłem sprzęt, wycelowałem w planetę, wyostrzyłem obraz i włączyłem nagrywanie. Szybkość zapisu filmu to 25 klatek na sekundę, a cały zapis trwał trochę ponad minutę. Zebrałem ostatecznie 1533 klatki, które następnie zostały poddane obróbce w programach Planetary Imaging PreProcessor (PIPP v2.5.9), Autostakkert!2 v2.6.8 oraz GIMP. Tych dwóch pierwszych dopiero się uczę :-)

     W momencie naświetlania 9 kwietnia, Jowisz znajdował się w odległości 666,461 mln km i był tuż po opozycji, a jego jasność wynosiła -2,47 mag. W tej chwili, po zaledwie 10 dniach jest on już o blisko 2,5 mln km dalej od nas.

Jeszcze dużo mam do poprawienia, co zapewne trochę potrwa, bo czas też ograniczony, ale wszystko idzie ku dobremu :-)

 

Jowisz

W dolnym lewym rogu widać też księżyc Jowisza, Europę, który lepiej widoczny jest na tym rozjaśnionym zdjęciu:

Jowisz z widocznym księżycem Europą.

 



Wschodzący Księżyc i Jowisz dzień po koniunkcji

     Dzień po koniunkcji zarejestrowałem jeszcze wschodzący Księżyc i Jowisz nad miastem.

 

Wschodzący Księżyc i Jowisz.



Koniunkcja Księżyca z Jowiszem

     Mało brakowało a wczoraj z powodu chmur nie można byłoby zaobserwować koniunkcji Księżyca z Jowiszem, która widoczna była w konstelacji Panny. W momencie, w którym udało mi się zrobić to najważniejsze zdjęcie odległość kątowa na niebie między Księżycem a Jowiszem wynosiła 1° i 25'. Takie chmury i warunki jakie wczoraj były sprzyjały ku temu by zrobić zdjęcie przymglonego Księżyca wraz z widocznymi księżycami jowiszowymi. W sumie wykonałem kilkadziesiąt prób, aby złapać chwilę, w której mógłbym wykorzystać chmury do przyćmienia światła Księżyca, a Jowisza chciałem pozostawić w całości odsłoniętego tak, aby dobrze było widać jego księżyce. Nie było to łatwe, bo wciąż chmury nachodziły na oba obiekty jednocześnie lub z obu schodziły. W końcu nastała ta chwila i uruchomiłem migawkę.  

     Później okazało się, że dodatkowo w chmurach na lewo i trochę niżej od Jowisza (dokładnie pod Księżycem) widać też gwiazdę 51 Vir o jasności 4,45 mag. :-) Lepiej widać ją na osobnym zdjęciu.

Koniunkcja Księżyca z Jowiszem 10 kwietnia 2017 roku.
Sprzęt: Nikon D5300, Nikkor 70-300mm @ 260mm, statyw, 0,25 sek., f/8, ISO-100.

Powyższe zdjęcie zostało użyte w filmie "Niebo w maju 2017" (11 minuta i 5 sekunda) na kanale AstroLife oraz ponownie w filmie "Niebo w styczniu 2018" (33 sekunda). Oba filmy dostępne na końcu tego posta :-)

Poniżej zdjęcie na którym księżyce Jowisza nie są już widoczne, za to lepiej widać gwiazdę 51 Vir.

Koniunkcja Księżyca z Jowiszem i widoczną gwiazdą 51 Vir

Inne zdjęcia z tej koniunkcji:

Koniunkcja Księżyca z Jowiszem.

Koniunkcja Księżyca z Jowiszem.

Koniunkcja Księżyca z Jowiszem - szeroki kadr.

Księżyc

     Wczorajszy Księżyc na 35 godzin przed pełnią. Widoczność tarczy 95%. Odległość od Ziemi 390 tys. km. Teleskop Newton 200/1000 - 1 klatka, 1/1000 sek., ISO-200.

Księżyc

 

Zachód Wielkiej Mgławicy (M42) i Pasa Oriona

     Zachód Wielkiej Mgławicy (M42) i Pasa Oriona na mocno rozświetlonym niebie. To już chyba moja ostatnia rejestracja gwiazdozbioru Oriona w tym sezonie. Kolejne będzie możliwe dopiero w drugiej połowie sierpnia na porannym niebie. Na tej pojedynczej klatce naświetlanej 90 sekund, mimo wszystko udało się zachować kolor mgławicy i gwiazd. Mocno na lewo od mgławicy widać gwiazdę Saiph, a w prawym górnym rogu Bellatrix, która świeci niezwykle intensywnym błękitnym blaskiem. Jej błękitny kolor łatwo można rozpoznać patrząc na nią gołym okiem. Spośród najjaśniejszych gwiazd konstelacji Oriona, Bellatrix leży najbliżej Słońca, zaledwie 24 lata świetlne.

     Moje oczy podczas wykonywania zdjęcia, inaczej niż aparat, odbierały tło nieba. Wydawało się ono o wiele ciemniejsze, a wszystkie gwiazdy świeciły bardzo mocno i wyraźnie. Czuć było świeże i czyste powietrze. Dookoła panowała cisza i miało się wrażenie, jakby nic więcej dookoła nie istniało, tylko ten moment, rozgwieżdżone do granic niebo i tuż obok za drzewami zachodząca Wielka Mgławica w Orionie. Cóż chcieć więcej. Cudny widok :-) 

Pas Oriona i M42

 

Plamy na Słońcu z 2 kwietnia

     Oto mała relacja na temat tego co dzieje się na Słońcu, które ostatnio nieco mocniej nas ogrzewa :-) Od początku tego roku najbliższa nam gwiazda wykazywała małą aktywność. Wszystko zmieniło się pod koniec marca, kiedy to nastąpił potężny rozbłysk M4.4 w rejonie 2644, któremu towarzyszył koronalny wyrzut masy. Wczoraj były już dwa aktywne rejony na tarczy słonecznej, które postanowiłem zarejestrować.

Zrobiłem dwa zdjęcia. Jedno lustrzanką przymocowaną do teleskopu 200/1000, a drugie z wykorzystaniem dodatkowo soczewki Barlowa x2. Wszystko poprzez mylarową folię słoneczną Baader ND 5.

Grupy plam słonecznych. Lustrzanka przymocowana do teleskopu 200/1000.

Grupy plam słonecznych. Wykorzystana soczewka Barlowa.

Zarejestrowane zostały dwie grupy plam w regionie 2644 i 2645. Prezentacja poniżej przybliża plamy słoneczne. W górnym lewym rogu największych zbliżeń umieściłem Ziemię w odpowiedniej skali, prezentując w ten sposób rzeczywisty rozmiar plam słonecznych.

Prezentacja plam słonecznych w przybliżeniu.